Mijn naam is Maartje Verheul, geboren op 8 januari 1983, dochter van Hans en Ria en zusje van Ben en Miquel. Ik ben opgegroeid in Almere waar ik al mijn hele leven met veel plezier woon.

Op 7 jarige leeftijd ben ik begonnen met badminton, vanaf dat moment mijn grote passie! Van mijn 11e t/m mijn 23e heb ik de kans gehad om ook op internationaal niveau te mogen spelen. Helaas was ik, na een aantal blessures, genoodzaakt te stoppen. Inmiddels heel wat jaren verder heb ik mijn maatschappelijke carrière opgebouwd en na ruim 15 jaar in de sport te hebben gewerkt, werk ik op dit moment als wijkteammanager in mijn eigen stad Almere.

Zoals iedereen in het leven heb ook ik het een en ander meegemaakt. Zo overleed, toen ik 17 was, op 21 jarige leeftijd mijn broer Miquel. Een heftige gebeurtenis die veel impact heeft gehad op mijn leven en dat van ons hele gezin. Maar met hulp van vele lieve mensen om ons heen hebben wij het leven weer volledig op kunnen pakken. Op 19 augustus 2023 sloeg opnieuw het noodlot toe, toen mijn grote liefde Roy overleed. Een intense, verdrietige, pijnlijke maar toch ook hele waardevolle tijd brak aan. Ik leerde mijzelf op een andere manier kennen, ondervond hoeveel pijn je kan voelen als je iemand waar je zoveel van houdt verliest. Maar ik voelde ook hoeveel het leven waard is en waar het echt om gaat in het leven. Lieve vrienden, familie, de kleine dingen waar je het geluk uit haalt en vooral zoveel mogelijk genieten van het leven. Dat probeer ik nu te doen, inclusief het gemis, met vallen en opstaan en een lach en een traan. 

Na het overlijden van Roy begon ik ook met schrijven, eerst met een dagboek, om het rouwproces van mij af te schrijven, maar al snel ontdekte ik het dichten. Als vanzelf kwamen de woorden op papier, het enige wat ik hoefde te doen was mijn pen te volgen. Mijn ziel sprak in een vorm die ik nog niet kende. Nu, twee jaar verder, durf ik te zeggen dat ik weer gelukkig ben. Mede dankzij alle lieve mensen die ik om mij heen heb.

En 19 augustus 2025 komt, tot mijn eigen verbazing maar vooral ook met trots, mijn eerste dichtbundel uit. Met mijn dichtbundel "Gelukkig mis ik je" hoop ik vooral anderen, die met een vorm van rouw of andere vormen van groot verlies of verdriet te maken hebben, te kunnen helpen door een stukje herkenning of hoop te bieden.

En voor mijzelf is dit een ontdekkingstocht zonder dat ik weet waar dit naar toe gaat. Mogelijk komt er een vervolg en ga ik verder met dichten, maar ik kan niet anders dan mijzelf opnieuw te verrassen met wat het leven nog meer voor mij in petto heeft. En op dat pad neem ik jullie graag mee…..